XX. mendeko Euskararen Corpus estatistikoa
Testuingurua
(...) heriotzaren osteko betikotasuna itxasoaren uhin eta erritmoetan ezarri eban Grezia eta Erromako pentsakera klasikoak ere.
Kristautasunean bertan ere Jainkotasunaren urezko sinbologia nabari da, amai eta neurribako
San Atanasiorentzat Aita
Ur bizgarriari dagokionez, eredu bi dira nagusi uren unibertso sinbolikoan.
Alde batetik hondobako putzuko ur bizigarrien ikuspegia, gizakiak putzu horretara joko dau bere egarria asetzeko: eszenarik adierazgarriena Jesusena da, Samariako emakumearen putzuaren ondoan; bere inguruan antolatuko dau ebanjelioko diskurtso handia:
Holan Salmoetan agertzen dan ikuspegia indartzen da: gure bizitzea agortu ezineko iturriaren bila dabilen oreinaren egarrian oinarritzen da.
(ikusi honetarako San Agustin).
Putzu sakoneko uren gai honen ondoan,
Lehenengo kasuan gizakiak eskuratzen dauen putzuak konotazino matriarkala, andrazkoarena, daukan unean, bigarrenean, kanpora dariola dagoen iturrian, andrazkoa hurreratuko da bere
Sinbolo bi dira, putzua eta iturria bizigarritasun berbera iragarten, baina parametro ezbardinetatik, andrazkoari dagokiona bata eta gizonezkoari dagokiona, bestea.
Lehenengo kasuan ura
Gaur eguneko eguzkia eta ura hartzeko modea eredu mistotzat hartu geinke, uraren zeregin bikoitza berreskuraturik; itxasoa bainera kosmiko eta ia amatzat hartzen badogu barriztatzeko helburuan, bainua haize zabalean eta eguzki-aitaren aurrean egiten da.
Hondartzako errito honek